اصطلاح کلید به سوئیچ مکانیکی اشاره دارد که عملکرد آن فیزیکی است و توسط یک اهرم یا کشویی تک دستگیره کنترل می شود.
یک سوئیچ حاوی حداقل دو اتصال است که وقتی اهرم یا دستگیره خارجی حرکت کند آن اتصالات باز یا بسته میشود.
اساسی ترین نوع کلید، کلیدی چاقویی است. اگرچه این کلید در روزهای ابتدایی کشف الکتریسیته رایج بود، اما امروز محدود به اهداف آموزشی در مدارس و برای شبکه های تأمین برق AC مطرح میشود، که سطح تماس بزرگ، این کلید را برای هدایت شدت جریان های بالای برق مناسب می کند و آن را برای بار قابل توجه (کلید زنی در دمای بالا) می توان استفاده کرد.
پل یک سوئیچ، به طور کلی به یک کانتکت متحرک، متصل است که اتصال یا تماس ثانویه را وصل یا قطع می کند. اگر تنها یک پل وجود داشته باشد، کلید، تک پل خواهد بود. اگر یک پل اضافی وجود داشته باشد که با کانتکت مربوط به خودش یا مجموعه ای از کانتکت ها، از ابتدا از نظر الکتریکی جدا شده است، یک کلید دوپل محسوب میشود که همچنین به عنوان کلید دوقطبی نیز شناخته میشود. قابل ذکر است کلیدهای با بیش از چهار پل (سه فاز و یک نول) متداول نیستند.
اگر فقط یک اتصال ثانویه در هر پل وجود داشته باشد، یک کلید تک-مسیره یا ST خواهیم داشت (که ممکن است با نام کلید روشن-خاموش یا خاموش-روشن نیز بیان شود). اگر یک اتصال ثانویه اضافی در هر پل وجود داشته باشد و پل کلید در هنگامی که از ابتدا قطع بوده است، به کانتکت دوم متصل شود، این یک کلید دو مسیره یا DT است.
کلید دو مسیره ممکن است یک موقعیت مرکزی اضافی داشته باشد. این موقعیت ممکن است بدون اتصال (وضعیت«خاموش») یا در بعضی از موارد به کانتکت سوم متصل باشد.
زمانی که در ساختار کلید، فنر به کار می‌رود تا در زمان نیاز به قطع (خارج از محدوده ی ماکسیمم رنج جریان مصرفی)، بدون نیاز به فشار خارجی، به صورت دستی، اتصال را به موقعیت قبلی خود بازگرداند (قطع اتصال)، که به این دسته از کلید ها، غالبا کلید اتوماتیک گفته می شود.
