خازنی که به یک منبع DC متصل است، شارژ را در خود ذخیره می‌کند و می تواند پس از قطع از منبع تغذیه به فعالیت خود در مدار ادامه دهد.
از این طریق خازن انرژی را ذخیره می کند یعنی می تواند دشارژ شود و در واقع مانند یک باتری کوچک قابل شارژ عمل کند. آهنگ شارژ/دشارژ به شدت سریع است، اما می‌توان آن را با سری کردن چند مقاومت محدود کرد که خازن را قادر می سازد به عنوان یک عنصر زمانبندی شده برای تأمین انرژی مورد نیاز در بسیاری از مدار های الکترونیکی به کار گرفته شود.
همچنین خازن ها می‌توانند برای مسدود کردن جریان DC نیز به کار بروند، در حالی که پالس ها و نویزهای الکتریکی و یا جریان متناوب، سیگنال‌های صوتی و یا دیگر اشکال امواج را از خود عبور بدهند.
این قابلیت آن را قادر می‌سازد تا ولتاژ خروجی ارائه شده توسط منبع تغذیه را صاف کند، این ویژگی برای حذف اسپایک های سیگنال هایی که در غیر این صورت تمایل به تریگر کردن کاذب عناصر، در مدارهای دیجیتال دارند، یا برای تنظیم پاسخ فرکانسی یک مدار صوتی، یا برای کوپل نمودن اجزای جداگانه یا قطعات مدار که باید از انتقال جریان DC محافظت شوند به کار گرفته می‌شود.

در ساده ترین شکل یک خازن از دو صفحه تشکیل شده است که روی هر کدام از صفحات برای اتصال به یک منبع تغذیه DC نصب شده است. صفحات با یک لایه نازک و عایق از هم جدا شده‌اند که با نام دی الکتریک شناخته می‌شود و معمولاً این لایه یک لایه ی جامد یا یک خمیر است، اما ممکن است مایع، ژل، گاز یا خلأ باشد.
خود صفحات، در اغلب خازن ها از یک لایه نازک فلزی یا لایه نازک پلاستیکی متالیزه ساخته شده اند. برای کوچک کردن اندازه خازن، این لایه نازک را پیچیده و فشرده تولید میکنند تا محصول نهائی یک استوانه های فشرده را تشکیل بدهد، یا اینکه به صورت بخش های مسطح چندتایی به هم متصل می شوند.
الکترونها از منبع برق به صفحه ای که به سمت منفی منبع متصل شده، حرکت می‌کنند و تمایل دارند الکترون های روی صفحه دیگر را دفع کنند.

شبکه ی خازنی (خازن آرایه ای) حاوی دو یا چند خازن است که از داخل نسبت به هم عایق شده و توسط کانتکت های خارجی قابل دسترسی هستند. آن ها در قالب نصب سطحی و همچنین در تراشه‌های نصب بر حفره‌های مداری DIP (دوتایی در بسته‌بندی خطی) و یا SIP (تکی در بسته‌بندی خطی) فروخته می‌شود. اجزای داخلی ممکن است به یکی از سه حالت زیر متصل شده باشند:
جداگانه و عایق از یکدیگر، باس-مشترک یا باس-مشترک دوگانه. از لحاظ فنی، آرایش جداگانه و عایق از یکدیگر را باید به عنوان یک خازن آرایه‌ی نام برد، اما در عمل، هر سه پیکربندی معمولاً به عنوان شبکه خازنی نامیده می شوند.
شبکه خازنی می تواند تعداد عناصر داخل مدار را کاهش بدهد که در آن مدار تراشه های منطقی دیجیتال نیازمند خازنهای بای پس (کنارگذر) هستند. این دسته از خازن ها از نظر مفهومی می توانند شبیه به آرایه های مقاومتی باشند.
تراشه های شامل مدارهای RC (جفت مقاومت-خازن چندتایی) نیز با این حال که غیر متداول می باشند، در دسترس هستند.

دی الکتریک ها:
دی الکتریک که در خازن استفاده می‌شود، اغلب شامل یک لایه الکترولیتی، یک ترکیب سرامیکی، یک لایه نازک پلاستیکی (پلی کربنات، پلی پروپیلن یا پلی استایرن) یا کاغذ است.
یک لایه الکترولیتی در یک خازن الکترولیتی سنتی، شامل کاغذی است که در الکترولیت خیس شده است. این لایه کاغذی با یک لایه آلومینیومی همراه شده است به این صورت که در آن یک لایه آلومینیوم هیدروکسید ته نشین شده است. لایه ها برای ایجاد یک ساختار استوانه‌ای، پیچیده شده‌اند. عملکرد دی الکتریک هنگام ایجاد می‌شود که ولتاژ اعمال شود.

پلی استر:
متداول ترین نوع ورقه های نازک پلاستیکی است که دارای بالاترین ثابت دی الکتریک می‌باشند و حداکثر ظرفیت در واحد حجم را دارند.
پلی استر به طور گسترده در پروژه های برق DC مورد استفاده قرار می‌گیرد، با توجه به این نکته که لایه های رول شده باعث ایجاد انگیزه پارازیتی می‌شود. اغلب در کوپلینگ، تزویج زدایی و بای پس استفاده می‌شود، اما برای شرایطی که نیازمند ثبات و نشتی پایین است مناسب نیستند و همچنین ممکن است برای جریان بالا مناسب نباشد.

پلی پروپیلن:
این دسته در برابر گرما آسیب پذیر هستند (حداکثر ۸۵ درجه سانتیگراد معمول است) و نسبت به پلی استر، پایداری کم تری نسبت به تغییرات دمایی دارد. با این ویژگی که محدوده خطای این دسته پایین‌تر از 1% می باشد. این خازنها یک انتخاب محبوب در شبکه های متقاطع برای ترکیب بلندگو ها هستند و برای کلیدزنی منبع تغذیه استفاده می شوند. آنها از نظر فیزیکی بزرگتر از خازن های دیگر هستند که از دی الکتریک ورقه ای نازک استفاده می کنند.

ما در این بخش تلاش میکنیم تا با بالاترین حد توان بهترین اطلاعات روز دنیا و ایران را در عرصه ی دانش الکترونیک و الکتروتکنیک، برای سهولت هر چه بیشتر در مسیر اجرائی شدن پروژه های شما عزیزان، در اختیارتان قرار دهیم، تا در شادی موفقیت های چشم گیر شما همکاران گرامی، شریک باشیم.

یک فیوز، یک مدار الکتریکی یا دستگاه را از جریان بیش از حد، زمانی که قطعه فلزی در داخل آن برای ایجاد یک مدار باز ذوب می شود، محافظت می کند. به استثنای فیوز های قابل تنظیم، یک فیوز باید پس از اینکه از کار افتاد، دور ریخته شده و جایگزین شود.

هنگامی که جریان بالا فیوز را ذوب می‌کند، گفته می‌شود که فیوز قطع شده یا پریده است. (در مورد یک فیوز با قابلیت تنظیم مجدد تنها کلمه پریدن استفاده میشود.)
فیوزها می توانند با ولتاژ AC یا DC کار کنند و می توانند تقریباً برای هر جریانی طراحی شوند.

این دسته از محصولات الکتریکی در ساختمان های مسکونی و تجاری، قطع کننده مدار مشترک می باشند، اما این امکان هنوز وجود دارد که یک فیوز کارتریج بزرگ برای محافظت از کل سیستم در برابر اتصال کوتاه یا جریان بیش از حد ناشی از رعد و برق بر روی خطوط شبکه با توان بالا استفاده شود.

اصطلاح کلید به سوئیچ مکانیکی اشاره دارد که عملکرد آن فیزیکی است و توسط یک اهرم یا کشویی تک دستگیره کنترل می شود.
یک سوئیچ حاوی حداقل دو اتصال است که وقتی اهرم یا دستگیره خارجی حرکت کند آن اتصالات باز یا بسته می‌شود.
اساسی ترین نوع کلید، کلیدی چاقویی است. اگرچه این کلید در روزهای ابتدایی کشف الکتریسیته رایج بود، اما امروز محدود به اهداف آموزشی در مدارس و برای شبکه های تأمین برق AC مطرح می‌شود، که سطح تماس بزرگ، این کلید را برای هدایت شدت جریان های بالای برق مناسب می کند و آن را برای بار قابل توجه (کلید زنی در دمای بالا) می توان استفاده کرد.
پل یک سوئیچ، به طور کلی به یک کانتکت متحرک، متصل است که اتصال یا تماس ثانویه را وصل یا قطع می کند. اگر تنها یک پل وجود داشته باشد، کلید، تک پل خواهد بود. اگر یک پل اضافی وجود داشته باشد که با کانتکت مربوط به خودش یا مجموعه ای از کانتکت ها، از ابتدا از نظر الکتریکی جدا شده است، یک کلید دوپل محسوب میشود که همچنین به عنوان کلید دوقطبی نیز شناخته می‌شود. قابل ذکر است کلیدهای با بیش از چهار پل (سه فاز و یک نول) متداول نیستند.
اگر فقط یک اتصال ثانویه در هر پل وجود داشته باشد، یک کلید تک-مسیره یا ST خواهیم داشت (که ممکن است با نام کلید روشن-خاموش یا خاموش-روشن نیز بیان شود). اگر یک اتصال ثانویه اضافی در هر پل وجود داشته باشد و پل کلید در هنگامی که از ابتدا قطع بوده است، به کانتکت دوم متصل شود، این یک کلید دو مسیره یا DT است.
کلید دو مسیره ممکن است یک موقعیت مرکزی اضافی داشته باشد. این موقعیت ممکن است بدون اتصال (وضعیت«خاموش») یا در بعضی از موارد به کانتکت سوم متصل باشد.
زمانی که در ساختار کلید، فنر به کار می‌رود تا در زمان نیاز به قطع (خارج از محدوده ی ماکسیمم رنج جریان مصرفی)، بدون نیاز به فشار خارجی، به صورت دستی، اتصال را به موقعیت قبلی خود بازگرداند (قطع اتصال)، که به این دسته از کلید ها، غالبا کلید اتوماتیک گفته می شود.

معمولاً کلید فشاری پوش باتن نامیده می‌شود؛ گاهی اوقات هم اصطلاح کلید لحظه‌ای برای آن به کار برده می‌شود. در این باب کلید فشاری جدا از سوئیچ در نظر گرفته می‌شود (در سوئیچ یا کلیدهای اتوماتیک معمولاً به جای یک دکمه از راه اندازی اهرم شکل استفاده می شود و حداقل یک اتصال قطبی دارد)، همچنین کلید فشاری معمولا اتصالاتی دارد که از یکدیگر قابل تشخیص نیستند.
به یک کلید فشاری حداقل دو زبانه اتصال دارد که زمانی که کلید فشرده می شود، بسته یا باز می‌شود. معمولاً یک فنر فنر بازگرداندن وجود دارد که وقتی فشار خارجی برداشته می شود کلید را به حالت قبلی باز می گرداند.
برخلاف کلید (سوئیچ)، کلید فشاری معمول، اتصال اولیه ندارد که بتوان آن را به عنوان یک قطب تعیین کرد. با این حال، یک کلید فشاری تکی می تواند دو جفت جداگانه از اتصال ها را بسته یا باز کند، در این صورت عملکردی مشابه کلید فشاری دو قطبی دارد.

اغلب کلیدهای فشاری یک فنر بازگشتی استیل دارند، تا در برابر فشار رو به پایین کلید مقاومت کنند، همچنین یک جفت فنر روی جفت اتصالات قرار دارد تا وقتی کلید فشرده می شود، هر اتصال را در جای خود نگه دارد و اتصال محکم ایجاد کند.همچنین اصولا دو اتصال بالایی از نظر الکتریکی در ارتباط هستند.

کلید گردان یا سوئیچ دوار را نباید با انکودر چرخشی (رمزگذار چرخشی)، اشتباه گرفت.
یک سوئیچ دوار یا گردان، باعث اتصال الکتریکی بین اجزای یک روتور که روی یک شفت نصب است، میشود و توسط یک دستگیره می چرخد و باعث اتصال یکی از دو یا چند کانتکت ثابت می‌شود.
سابقاً برای انتخاب موج باندها در یک گیرنده رادیویی کانال های پخش شده در تلویزیون یا ورودی های یک پیش تقویت کننده استریو به کار می رفته است.
از دهه ی ۱۹۹۰، در زمینه ی رادیو و تلویزیون رمزگذار چرخشی جایگزین این قطعه شده است.
با این حال هنوز در تجهیزات نظامی، تجهیزات میدانی، سیستم های کنترل صنعتی و سایر برنامه های کاربردی، یک قطعه نیرومند (کلید گردان) که بتواند در محیط های خشن دوام بیاورد ضروری است.
همچنین، در حالی که خروجی یک رمزگذار چرخشی باید توسط یک دستگاه مانند یک میکروکنترلر رمزگشایی و تفسیر شود، یک سوئیچ دوار یک مولفه کاملاً پسیو است که برای عملکرد آن نیازی به هیچ وسیله الکترونیکی اضافی نیست.

 برخی از کلید ها با یک شفت اسپلیند (اسپلیت)، با یک آداپتور برای دستگیره ای با سطح مقطع D شکل تغذیه می‌شوند؛ آداپتور را می‌توان بر روی شفت، در هر یک از ۱۲ وضعیت و یا بیشتر حرکت داد تا جایگیری های نامطلوب بدنه ی خود کلید را، به حداقل برساند، به صورتی که دستگیره به درستی در ارتباط با موقعیت‌های لحاظ شده در سطح پنل تنظیم می‌شود.
کلید های گردشی مینیاتوری ممکن است قطری به کوچکی 0.5 اینچ داشته باشند و معمولاً پایه‌هایی در انتهای این کلیدها تعبیه شده است تا بتوان آنها را در سوراخ‌های بردهای مدار چاپی نصب کرد. کلیدهای گردان مینیاتوری معمولاً جریانهای نامی پایین‌تری از کلیدهای کامل دارند.

رله ها سوئیچ هایی میباشند که با یک سیگنال یا تحریک الکتریکی، مدارهای الکترونیکی را باز و بسته میکنند.
همانطور که میدانید، سوئیچ دستگاهی میباشد که بازو بسته شدن مدارها را توسط یک فرمان دستی که توسط یک فرد یا یک شیء اعمال میشود، امکان پذیر میسازد.
رله ها در جاهایی که نیاز به کنترل یک یا چند مدار به وسیله ی یک سیگنال که حتی ممکن است، از مدار اصلی جدا باشد، مورد استفاده قرار میگیرند.
زمانی استفاده از رله ضرورت پیدا میکند که عملکرد دستی یا غیر ممکن است یا کاربردی ندارد.
در تعریف دقیق تر، زمانی که سوئیچ باز است مدار ما باز یا قطع است، و وقتی که سوئیچ بسته است، مدار ما بسته یا وصل میباشد.
زمانی که یک سوئیچ توسط یک سیگنال فعال میشود، آن را معمولا رله مینامیم.
حال، سوئیچ در رله، نشانگر یک قطب رله میباشد در حالی که یک رله، میتواند یک یا چند قطب داشته باشد.
تعداد قطب ها در یک رله، بیانگر تعداد سوئیچ های موجود در رله میباشد، هر قطب میتواند به صورت تک یا جفت_درگاه باشد، که بیانگر تعداد مدارهایی میباشد که میتواند نسبت به تعداد قطب ها کنترل کند.
درگاه تکی یعنی در یک قطب، هم وضعیت باز هم وضعیت بسته را در اختیار دارید و رله بین این دو حالت تغییر وضعیت میدهد.
در حالت دو درگاهی، قطب میتواند دو مدار را کنترل کند و تغییر وضعیت یک مدار باز در حالتی که مدار دوم بسته میباشد را انجام دهد، یا برعکس.
درگاه ها، مکان های جدا شده و یا اتصالات منفصل میباشند که سوئیچ از آن برای باز و بسته کردن مسیر سیگنال الکتریکی استفاده میکند.
تمام اتصالات، دارای یک درگاه تکی یا جفتی میباشند.
درگاه تکی، سیگنال را در یک مسیر هدایت میکند، در حالی که درگاه جفتی، سیگنال را در دو مکان میکشند.
درگاه تکی معمولا در سوئیچ های توان پایین مثل مصارف روشنایی استفاده میشود.
درگاه جفت در سوئیچینگ اتصالات با توان بالا مثل سیم پیچ ها استفاده میگردند.
رله ی الکتریکی، رله الکترومغناطیس یا رله الکترومکانیک نیز نام گذاری می شود و با رله جامد تفاوت دارد.
یک رله، به سیگنال یا پالس برق امکان روشن یا خاموش شدن جریان برق را در مدار انتخابی توسط یک جریان جداگانه ی برق میدهد.
اغلب اوقات، یک رله از ولتاژ پایین یا جریان پایین برای کنترل جریان یا ولتاژ بالاتر استفاده می‌کند. این ویژگی باعث می شود با بهره مندی از سیگنال جریان پایین یا ولتاژ پایین بتوانیم از سوئیچ اقتصادی و نسبتاً کوچکی برای اعمال فرمان قطع یا وصل استفاده کنیم و همینطور برای سیم کشی سوئیچ به رله می توان با سیم ارزان قیمت با قطر کم متصل شد که در این حالت، رله جریان بیشتری را نزدیک به بار کنترل می‌کند. برای مثال یک شمع احتراق، که در یک موتور، سوخت فسیلی را مشتعل می کند، یک سیگنال از رله ی نزدیک به روشن کننده موتور دریافت کرده است و خود این رله فرمان اولیه را از یک سوئیچ با ساختار ارزان و اقتصادی گرفته است.
در حالیکه وسایل سوئیچینگ در یک وضعیت ثابت، سریع تر و مطمئن تر هستند، رله‌ها مزیت و برتری های ویژه ای نسبت به کلید ها دارند. آنها می‌توانند سوئیچینگ چند قطبی و رله ها با سوئیچینگ تک ضربه ای را کنترل کنند و می توانند در مقیاس زمان/ولتاژ یا جریان بالا ارزان تر باشند.
یک رله شامل یک بوبین، القاگر و حداقل یک جفت رابط است. جریان در بوبین جاری می شود و به عنوان یک الکترومغناطیس عمل می کند و یک میدان مغناطیسی می سازد. به این شکل القاگر را راه می‌اندازد که اغلب القاگرها، به همراه به یک بازوی اصلی طراحی می‌ شوند که نقطه ی اتصال رابط را باز و بسته می کند.
در ساده ترین حالت یک رله، از یک القاگر، یک بوبین، رابط ها و دو بلوک تشکیل شده است.
دو بلوک نامبرده از یک ماده عایق سازی ساخته شده اند، یکی در سمت چپ، از پلاتین رابط ها برای عدم اتصال رابط ها به یکدیگر حفاظت میکند و دیگری در سمت راست، رابط ها را به هم، در زمانی که، از القاگر در پاسخ به یک میدان مغناطیسی از بوبین روی محور اصلی می‌چرخاند، فشار می‌دهند و بین پلاتین رابط ها از این سو(سمت راست) اتصال برقرار می کند.
رله های کوچک در طرح های متنوع ، می‌توانند ولتاژ ها و جریان های مختلفی را کنترل کنند.
بعضی از رله ها برای ورود به سوکت ها طراحی می شوند و برخی دیگر، برای استفاده در محیط های خشک و تمیز، با اتصالات و بوبین تولید می‌شوند.
برخی از رله ها با بوبین هایی با ولتاژ و یا آمپراژ بالا و برخی دیگر با بوبین هایی با ولتاژ و یا آمپراژ پایین تر طراحی می شوند، برخی از بوبین ها به صورت چفت شونده با دو بوبین تولید می شوند.

رله ها سوئیچ هایی میباشند که با یک سیگنال یا تحریک الکتریکی، مدارهای الکترونیکی را باز و بسته میکنند.
همانطور که میدانید، سوئیچ دستگاهی میباشد که بازو بسته شدن مدارها را توسط یک فرمان دستی که توسط یک فرد یا یک شیء اعمال میشود، امکان پذیر میسازد.
رله ها در جاهایی که نیاز به کنترل یک یا چند مدار به وسیله ی یک سیگنال که حتی ممکن است، از مدار اصلی جدا باشد، مورد استفاده قرار میگیرند.
زمانی استفاده از رله ضرورت پیدا میکند که عملکرد دستی یا غیر ممکن است یا کاربردی ندارد.

تعداد قطب ها در یک رله، بیانگر تعداد سوئیچ های موجود در رله میباشد، هر قطب میتواند به صورت تک یا جفت_درگاه باشد، که بیانگر تعداد مدارهایی میباشد که میتواند نسبت به تعداد قطب ها کنترل کند.
درگاه تکی یعنی در یک قطب، هم وضعیت باز هم وضعیت بسته را در اختیار دارید و رله بین این دو حالت تغییر وضعیت میدهد.
در حالت دو درگاهی، قطب میتواند دو مدار را کنترل کند و تغییر وضعیت یک مدار باز در حالتی که مدار دوم بسته میباشد را انجام دهد، یا برعکس.
درگاه ها، مکان های جدا شده و یا اتصالات منفصل میباشند که سوئیچ از آن برای باز و بسته کردن مسیر سیگنال الکتریکی استفاده میکند.
تمام اتصالات، دارای یک درگاه تکی یا جفتی میباشند.